در دستور زبان عرفان، فعل اینگونه صرف می شود: من نیستم، تو نیستی، او هست.
اغلب فکر میکنیم چون خیلی گرفتاریم به خدا نمی رسیم اما واقعیت این است که چون به خدا نمی رسیم خیلی گرفتاریم.
سنگینی باری که خداوند بر روی دوش ما میگذارد آنقدر نیست که کمر مان را خرد کند،
آنقدر است که ما را برای دعا کردن به زانو در آورد.
